Βλέπω σε κάτι ταινίες… πως οι σκηνοθέτες φαντάζονται την απώλεια… και είναι τόσο εμφανές ότι ποτέ δεν έχασαν δικό τους αγαπημένο… πως ηθοποιοί ουρλιάζουν, μαλλιοτραβιούνται και λιποθυμάνε… χτυπάνε και ξεσκίζονται…
Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει.
Τίποτα.
Ο μεγάλος πόνος σε αφήνει σχεδόν βουβό. Ο ξαφνικός πόνος, σε διαπερνά σαν απρόσμενη σφαίρα, δεν έχεις συνειδητοποιήσει καλά-καλά ότι πληγώθηκες… δεν έχεις δύναμη για φωνές, για σπρωξίματα, για μάταιες κινήσεις… ψάχνεις να βρεις αν αναπνέεις και παραξενεύεσαι αν αυτό ακόμα συμβαίνει…
Άφωνη η κραυγή και μετέωρο το παράστημά σου.
Χειρότερο από κάθε ξέσπασμα. Γιατί μπορείς να αφουγκραστείς τους θορύβους σου καθώς σπας, τους κραδασμούς σου…
Η βροχή σε αφήνει αδιάφορο, ο ήλιος σε τσουρουφλίζει, τα γόνατα τσακίζουν… περπατάς αργά, τα καταφέρνεις με πονεμένη αξιοπρέπεια… οι στενοί συγγενείς δεν κλαίνε ο ένας μπροστά στον άλλον, γιατί φοβούνται το ντόμινο… σαν μια μυστική συμφωνία, απαγορεύεται…
Σιχαίνεσαι κάθε τι που μπορεί να σου θυμίσει ότι εσύ είσαι ζωντανός… ότι διψάς, ότι πεινάς, ότι πας τουαλέτα, ότι πρέπει να κάνεις μπάνιο, να πλύνεις ποτήρια…
Απορείς πως είναι δυνατόν τριγύρω όλα να συνεχίζονται…
Να περνά το λεωφορείο στη στάση την ίδια ώρα, τα μαγαζιά να είναι ανοιχτά, οι εφημερίδες να κρέμονται στα περίπτερα, ο κόσμος να είναι στα καφέ, τα παιδιά να παίζουν στις παιδικές χαρές, οι παρουσιαστές να χαζογελάνε στις οθόνες… Πως δεν έχουν γκρεμιστεί όλα μαζί με τον κόσμο σου που κατέρρευσε; Και θες να βγουν αληθινές όλες οι προφητείες που έχουν ακουστεί, για καταστροφή του πλανήτη… άμεσα, τώρα!
Και σε παρασέρνει η «γραμμή αλυσίδας» των υποχρεώσεων, που τις διεκπεραιώνεις μηχανικά, από κεκτημένη ταχύτητα… δουλειά, ψώνια, λογαριασμοί.
Κι ο πόνος γιγαντώνεται, κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα, όσο ο καιρός περνάει… όταν εσύ θα πρέπει πια να είσαι συμβατικά – κοινωνικά «εντάξει». Όταν πια δεν συγχωρείται «να σπάσεις». Και τραβάς το «λούκι» μόνος.
Και μόνος σου τιθασεύεις το «θηρίο», σπρώχνεις από εδώ, σπρώχνεις από εκεί, το συμπιέζεις από παντού, να χωρέσει, να βρει τη γωνιά μέσα σου… και συνεχίζεις μαζί του.
Μακάρι να ξεθύμαινε σε ένα ουρλιαχτό και δυο σκισμένα πουκάμισα. Βρίσκει τη θέση του ο πόνος… δεν ξεχνιέται… και πορεύεστε για πάντα μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου