Ανάμεσά τους και ο ήδη τραυματίας από τις οργανωμένες επιθέσεις του ΕΛΑΣ κατά την απόπειρα του Δεκεμβριανού κομμουνιστικού πραξικοπήματος Στράτος Κρανιδιώτης, Χωροφύλακας, αδελφός του παππού μου, που βρήκε καταφύγιο ανάμεσα στους συναδέλφους του και πολέμησε μαζί τους στην τρομερή πολιορκία.
Σήμερα πια γνωρίζουμε ακόμη και την επιχειρησιακή διαταγή, το σχέδιο ενεργείας του λεγομένου «Α΄ Σώματος Στρατού» του ΕΛΑΣ για την κατάληψη της εξουσίας. Την υπέγραφαν ως διοικητής ο συνταγματάρχης Πυριόχος και ως καπετάνιος ο Σπύρος Κωτσάκης με το ψευδώνυμο «Νέστορας». Εάν η Αστυνομία εισέβαλλε και κατήσχε τα αρχεία του ΚΚΕ, εκεί πιθανότατα θα βρίσκονταν και οι διαταγές με τις προγραφές των πολιτικών αντιπάλων και αμάχων, οι «ποσοστώσεις» με τις οποίες σε όλη την Ελλάδα, ελλείψει… μπουρζουάδων, ξεπάστρεψαν παπάδες, δασκάλους, φουρναραίους, ταλαίπωρους που είχαν δεύτερο σακάκι, μια γελάδα παραπάνω ή τους προτίμησε η Μαριγούλα με τα τσακίρικα μάτια αντί για τον λιγότερο μπάνικο ερωτοχτυπημένο ΕΑΜίτη.
Μέσα στα αρχεία του Περισσού σίγουρα υπάρχουν πολλά τεκμήρια της σφαγής και της προδοσίας, όταν ο Σιάντος θέλησε να γίνει… Λένιν και να επιβάλει σταλινική κομμουνιστική δικτατορία και να αποσπαστεί η Μακεδονία, παραδούμενη σε ξένη δύναμη, ο ορισμός της Εσχάτης Προδοσίας. Σε όλη την Κατοχή κάνανε οικονομία μέσων και πυρομαχικών, ξοδεύοντας πολύ περισσότερες σφαίρες κατά Ελλήνων, παρά κατά των Γερμανοϊταλών.
Σημειώστε δε πως ως το 1943 ΔΕΝ υπήρχαν Τάγματα Ασφαλείας, των οποίων ο μεγάλος στρατολόγος ήταν το ΕΑΜ ΕΛΑΣ, με την εκστρατεία εξόντωσης κάθε αντιπάλου που είχε εξαπολύσει, βλέποντας την ήττα και την αποχώρηση των Γερμανών να έρχεται και τη μοναδική ευκαιρία κατάληψης της εξουσίας να αχνοφέγγει στον πολιτικό ορίζοντα. Ο ΕΛΑΣ ήθελε όταν φύγουν οι Γερμανοί να έχει συντρίψει κάθε αντιφρονούντα, να εξοντώσει και τον μόνο εσωτερικά υπολογίσιμο αντίπαλο, τον ΕΔΕΣ, και να κυβερνήσουν τη χώρα τύποι σαν τον Ζαχαριάδη, τον Σιάντο, τον Ζέβγο, τον Γούσια, τον Μπαρτζώτα, τον Βλαντά, που τους είχε στολίσει ο Λεωνίδας Κύρκος σε μια κρίση ειλικρίνειας.
Τα σύνορά μας θα ήταν στη Λάρισα, θα είχε πέσει λεπίδι επί δικαίων και αδίκων και το 1989 το βασικό εξαγωγικό μας «προϊόν» θα ήταν οι γυναίκες μας για τα κωλόμπαρα της Δύσης, ακολουθώντας τη μοίρα όλου του Ανατολικού Μπλοκ της μιζέριας και του ολοκληρωτισμού.
Το σχέδιο ενεργείας, που είναι προφανές πως συντάχθηκε από μόνιμο Αξιωματικό και μου θυμίζει τη «Διαταγή Πέντε Παραγράφων», όπως μας τη δίδασκαν στη ΣΕΑΠ, προέβλεπε αρχικά την κατάληψη των Τμημάτων της Αστυνομίας Πόλεων, των Σταθμών Χωροφυλακής και κάθε εν γένει αστυνομικής φρουράς και υπηρεσίας με ταυτόχρονες συντονισμένες επιθέσεις, ώστε να μη μείνει καμία εστία αντίστασης στο σταλινικό πραξικόπημα. Πρόλαβα ως φοιτητής Νομικής σε όλα τα Αστυνομικά Τμήματα της Αθήνας και των συνοικιών τις αναρτημένες φωτογραφίες πεσόντων Αστυνομικών και Χωροφυλάκων, σε πολλές από τις οποίες υπήρχε η λεζάντα «Σφαγιασθείς υπό των κομμουνιστών» και μια ημερομηνία του Δεκεμβρίου του 1944. Η λεζάντα αυτή υπέκρυπτε μια τραγική πραγματικότητα. Οπου οι Χωροφύλακες και Αστυνομικοί πολιορκούμενοι εξάντλησαν τα πυρομαχικά τους και πίστεψαν τις υποσχέσεις σεβασμού της ζωής τους, αν παρέδιδαν τα όπλα, ακολούθησε ανηλεής και συχνά σαδιστική σφαγή, κυριολεκτικά ως αμνών το Πάσχα. Οι Λιόλιος και Μακαρώνας στην ΟΥΛΕΝ κατέσφαξαν πολλούς αιχμάλωτους Χωροφύλακες και Αστυνομικούς.
Μετά την κατάληψη των Αστυνομικών Τμημάτων και Σταθμών Χωροφυλακής θα προσπαθούσαν να καταστρέψουν και καταλάβουν τους πιο ισχυρούς στόχους, όπως το Σύνταγμα Χωροφυλακής Αθηνών στου Μακρυγιάννη, τη Σχολή της Χωροφυλακής κ.λπ. Εκεί έσπασαν τα μούτρα τους, αφού για λίγες ημέρες το εθνικό κράτος και η επαναπατρισθείσα κυβέρνηση έλεγχε μόνο λίγα οικοδομικά τετράγωνα.
Εάν έπεφτε το Σύνταγμα Χωροφυλακής, οι κομμουνιστές θα καταλάμβαναν το κέντρο της Αθήνας και ενισχυμένοι από μονάδες του ΕΛΑΣ υπαίθρου, που συνέρεαν, όσο άλλες επιδίωκαν να εξοντώσουν τον Ζέρβα και τον ΕΔΕΣ στην Ηπειρο, ώστε στο Γουδή και πέριξ να επιτεθούν και να καταστρέψουν την ΙΙΙ ΕΟΤ στο Γουδή.
Δεν θα απέμενε μετά παρά η εκκαθάριση των όποιων μικρών εστιών αντίστασης και θα ακολουθούσε πολύ μεγαλύτερη σφαγή αιχμαλώτων και αμάχων. Η Αθήνα θα έπεφτε, θα ανακήρυσσε ο Σιάντος τη «λαϊκή δημοκρατία» και θα απαιτούντο πολλαπλάσιες δυνάμεις συμμαχικές και εθνικές για να πάρουν πίσω την πρωτεύουσα και να καταλύσουν το επίδοξο σταλινικό δικτατορικό καθεστώς. Σημειώστε και ένα λιγότερο γνωστό έγκλημα του κομμουνιστικού κινήματος, την ανηλεή εξόντωση τροτσκιστών, αρχειομαρξιστών και των λίγων αναρχικών που υπήρχαν, πολλοί από τους οποίους δολοφονήθηκαν στα Δεκεμβριανά από τον ΕΛΑΣ και την «Εθνική Πολιτοφυλακή», συνέχεια της ΟΠΛΑ, της σταλινικής τρομοκρατικής οργάνωσης του ΚΚΕ, που χτυπούσε δωσιλόγους αλλά δολοφόνησε και πλήθος αγωνιστών μη κομμουνιστικών αντιστασιακών Οργανώσεων, όπως της ΠΕΑΝ, αλλά και τον τελευταίο απόγονο του Στρατηγού Μακρυγιάννη, τον Κίτσο Μαλτέζο, που τόλμησε να αποχωρήσει από την ΕΠΟΝ και να ιδρύσει τον Εθνικό Σύνδεσμο Ανωτάτων Σχολών. Συναγωνιστής του, ένας ευγενής πατριώτης, ο αείμνηστος Σάκης Πεπονής.
Οι επιτελείς του ΕΛΑΣ που συνέταξαν το σχέδιο δεν υπολόγισαν καθόλου την αγγλική αντίδραση και δεν φαντάζονταν το τιτάνιο μέγεθος της γενναιότητας και μαχητικότητας του Συντάγματος Χωροφυλακής Αθηνών και του Διοικητή της. Παιδαριωδώς οι διαταγές των κομμουνιστών ηγητόρων προέβλεπαν απλά την αποφυγή κάθε πρόκλησης προς τους Βρετανούς. Δεν καταλάβαιναν πως το ίδιο το πραξικόπημα που αποπειρώντο ήταν μια στασιαστική ενέργεια που ποτέ δεν θα επέτρεπαν οι Αγγλοι και μάλιστα στα μετόπισθεν και ενώ ο Β’ ΠΠ δεν είχε τελειώσει. Ούτε όμως και ο Στρατός της Μέσης Ανατολής, το Ναυτικό και η Αεροπορία θα παρέμεναν άπραγοι.
Η Ελλάδα και η δημοκρατία οφείλουν τα μέγιστα στον Συνταγματάρχη Γεώργιο Σαμουήλ και στους Χωροφύλακές του, διότι διέλυσαν τα κομμουνιστικά σχέδια. Πάνω στα στήθη τους και στις αιματοβαμμένες θέσεις μάχης τους ηττήθηκε η προδοσία, συνετρίβη η επίθεση των στασιαστών, η κομμουνιστική ανταρσία κατέρρευσε, αφού μετά τη σφαγή των μικρών φρουρών των Σταθμών Χωροφυλακής και Τμημάτων δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν κανέναν από τους ορισθέντες αντικειμενικούς σκοπούς. Δεν έπεσε το Σύνταγμα Χωροφυλακής, δεν έπεσε η Αθήνα. Έτσι γύρισε η πλάστιγγα, εκδικητικά ξέσπασαν στους αθώους ομήρους, με εμβληματικό θύμα τη μεγαλύτερη Ελληνίδα ηθοποιό, την Ελένη Παπαδάκη. Τρομερά εγκλήματα, για τα οποία ακόμη και ο Ζαχαριάδης απολογήθηκε, όμως πλέον οι αλαζόνες σφαγείς μετατράπηκαν σε θηράματα των νόμιμων δυνάμεων και φυγάδες.
Ηττήθηκαν, εξευτελίστηκαν και στέρησαν από τη χώρα τη δυνατότητα να παρελάσει με τους νικητές στο Βερολίνο, διεκδικώντας την Κύπρο και τη Β. Ηπειρο. Στη συνέχεια, χωρίς να διδαχθούν τίποτα, έκαναν το τελευταίο και μεγαλύτερο έγκλημα. Αντί να συμμετάσχουν στις πρώτες ελεύθερες εκλογές, απείχαν, ξαναπήραν τα όπλα σε νέα χωριστική κομμουνιστική ανταρσία, με ίδιους στόχους, επιβολή σταλινικής δικτατορίας και απόσπαση εθνικού εδάφους, στερώντας από τη χώρα τη δυνατότητα να ανοικοδομηθεί μαζί με τα άλλα ευρωπαϊκά Έθνη. Οι άλλοι έχτιζαν μια νέα ζωή πάνω στα ερείπια και εδώ ο Ζαχαριάδης και οι συμπροδότες του σώρευαν και άλλα ερείπια και άλλο αίμα, φτάνοντας να συμμαχήσουν ανοιχτά με το σκοπιανό ΝΟΦ και διαπράττοντας το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων, που είχε να γίνει από την εποχή της Τουρκοκρατίας: το παιδομάζωμα. Δεκαετίες αρνούνται, συκοφαντούν, ψεύδονται χωρίς να παίξουν βλέφαρο. Ολοκληρωτικοί που κρύβονται στο «δημοκρατικό τόξο», όπως ένας ελέφαντας πίσω από γλάστρα.
Η Πολιτεία μετά το 1981, ικανοποιώντας το μίσος της Αριστεράς για τη Χωροφυλακή, που της στέρησε ταπεινωτικά και με πανωλεθρία την εξουσία, σταμάτησε να τιμά επίσημα τον Σαμουήλ και τους γενναίους του, ενώ τους οφείλει τα πάντα, την ίδια της την ύπαρξη και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Θα έρθει η στιγμή που η αλήθεια θα αποκατασταθεί και αυτή η ντροπή θα πάψει.
Μ. Κρανιδιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου