πετάξει έξω από τη τάξη τεχνηέντως μετατράπηκε από τα ΜΜΕ σε ένα φεστιβάλ προπαγάνδας υπέρ της διαφορετικότητας. Το «δικαίωμα στην διαφορετικότητα» δημιουργεί περισσότερα ανθρώπινα δράματα απ’ όσα λύνει. Όταν το φύλο ανάμεσα στα σκέλια μας διαφέρει από αυτό ανάμεσα στα αυτιά μας, δεν πηγαίνουμε στον καθηγητή ή στον χειρουργό, απευθυνόμαστε στον κατάλληλο —τονίζω τον κατάλληλο!— ψυχίατρο ή ψυχολόγο.
Σε κάθε περίπτωση, αποφεύγουμε τον ορθοπολιτικό ειδικό που θα μας καθησυχάσει πως είναι επιλογή μας με ποιο από τα 56 φύλα θα έχουμε σεξ σήμερα και αυτή την επιλογή να πρέπει να την υπερασπίσουμε, με νύχια και με δόντια, ενάντια στην κακή κοινωνία. Αυτή η τακτική μας καλλιεργεί μια αδιέξοδη θυματοποίηση, δηλαδή την συνταγή δυστυχίας μας. Ουδείς είναι τέλειος από την φύση του· υπάρχουν καταθλιπτικοί, εθισμένοι, άσχημοι, παχύσαρκοι, ομοφυλόφιλοι κοκ· ουδείς σώφρων άνθρωπος το θεωρεί επιλογή του, γι' αυτό αγωνίζεται, σε όλη του την ζωή, να μειώσει την απόκλιση από το κοινωνικά αποδεκτό. Σε αυτόν τον αγώνα οφείλουμε όλοι, με σεβασμό, να είμαστε αρωγοί.
Σε όλους μας, σε κάποιο βαθμό, αντιπαλεύουν τα δύο φύλα μέσα μας και όσο πιο μικρή η ηλικία, τόσο πιο αμφίρροπη η μάχη. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να εξωραΐσουμε την διαστροφή, διότι θα γείρουμε την πλάστιγγα επικίνδυνα προς την πλευρά της ήσσονος προσπάθειας, όπου αυτή απαιτείται. Η κοινωνία είναι αναπόφευκτα σκληρή και θα παραμείνει για πάντα έτσι, διότι λειτουργεί ενστικτωδώς δαρβινικά. Οπότε εμείς οι μη τέλειοι —άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο— πρέπει να προσπαθούμε διπλά: αφενός, να μην αναπτύξουμε αντικοινωνική συμπεριφορά στον αναπόφευκτο αγώνα μας να γίνουμε αποδεκτοί (ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον, όπως μας έμαθε ο παππούς Αριστοτέλης)· και αφετέρου, να μετατρέψουμε την ατέλειά μας σε πλεονέκτημα.
Η ανθρωπότητα χρωστάει σχεδόν τα πάντα στους μη τέλειους, αυτούς που κατάφεραν να ξεπεράσουν την «μειονεξία» τους· δυναμώνοντας από την προσπάθεια τόσο πολύ, που κατάφεραν να ξεπεράσουν σε προσφορά όλους τους άλλους. Αυτές οι διαφορές στην κοινωνία λειτουργούν όπως η διαφορά δυναμικού στον ηλεκτρισμό ή η υψομετρική διαφορά στην μηχανική· χωρίς αυτές τις διαφορές δεν υπάρχει κίνηση και ζωή, ούτε παραγωγή έργου στην κοινωνία. Επί παραδείγματι, ο Δημοσθένης έγινε ο μεγαλύτερος ρήτορας επειδή ξεκίνησε τραυλός και κάλυψε με τιτάνειο αγώνα την διαφορά του με τους υπόλοιπους, σε σημείο που ξεπέρασε κιόλας όσους τον κορόιδευαν. Ο Πλούταρχος μας λέει ότι πήγαινε με τις ώρες στην παραλία μιλώντας με πετραδάκια στο στόμα για να ξεπεράσει την τραυλότητα, φωνάζοντας ταυτόχρονα τόσο ώστε η φωνή του να καλύπτει τα κύματα. Δεν σκέφτηκε ποτέ να απαιτήσει από την κοινωνία το «δικαίωμα στην τραυλότητα», ούτε φυσικά να κατηγορήσει τους άλλους για μπούλινγκ.
Πιθανόν να μου αντιτείνετε: υπάρχουν διαφορές που είναι αξεπέραστες, λ.χ. ο κοντός, ο ανάπηρος, δεν διορθώνονται. Λάθος! Η διαφορετικότητα βρίσκεται πάντα στο μυαλό μας, εκεί είμαστε κοντοί, άσχημοι, χοντροί, ανάπηροι, τρανς, κουίρ, μαύροι, άσπροι, ριγέ. Όσο μεγαλύτερη η θεωρούμενη διαφορετικότητα τόσο ψηλότερα κοινωνικά μπορεί να μας πετάξει η προσπάθεια να την αναπληρώσουμε. Η κοινωνία είναι γεμάτη μικρούς Ναπολέοντες, Τσαρούχηδες, Χατζηδάκηδες, Κουρουμπλήδες, Σόιμπλε. Να διώχνουμε την σκέψη πως έχουμε μειονεκτήματα που δεν έχουν οι άλλοι.
Αρκεί να κοινωνήσουμε την μειονεξία μας· υπό την έννοια να βρούμε ένα άλλο ελκτικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μας που θα την επισκιάσει. Εμείς οι «μειονεκτούντες» πρέπει να προσπαθήσουμε να απολαύσουμε την μεγαλύτερη χαρά από όλες: το να αναπτύξουμε τις πραγματικές αρετές μας και να νιώσουμε ουσιαστικά χρήσιμοι και απαραίτητοι στον κοινωνικό μας περίγυρο – όχι να παίζουμε το καμένο χαρτί της διαφορετικότητας.
Το «δικαίωμα στην διαφορετικότητα» ισοπεδώνει την κοινωνία, μην αφήνοντάς την να εξελιχθεί ως συλλογικότητα μέσω των διαφορών· ενώ ταυτόχρονα καθηλώνει τον άνθρωπο, μην αφήνοντάς τον να ευτυχίσει ως άτομο, ξεπερνώντας την μειονεξία του.
Η δύναμη βρίσκεται στην διαφορά - όχι στην διαφορετικότητα.
Δ.ΖΙΑΜΠΑΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου