ομιλίας ενδεικτική της διαχρονικής υπεροχής αυτής ως προς τις διδαχές της, επειδή οι καιροί καλούν όσους έχουν παραμείνει Έλληνες να στήσουν ξανά τον άνθρωπο στα πόδια του, χωρίς γόβες...:
To μεγαλείον μίας γλώσσας δεν ευρίσκεται τόσο στον αριθμό των λημμάτων που διαθέτει, αλλά στην αναπαραγωγική πλαστικότητα των εννοιολογικών μορίων που συγκροτούν τον κορμό της. Ενώ το μεγαλείον του πολιτισμού ενός έθνους εναπόκειται στον αριθμό των μελών του που εντρυφά στην σοφία της γλώσσας του.
Κατά τρόπον μοναδικόν, τα μόρια που συγκροτούν τις Ελληνικές λέξεις οδηγούν τον ευφυή, σκεπτόμενον άνθρωπο σε απαράμιλλες αποκαλύψεις και διδαχές όταν αυτός/αυτή αναδιφά τις ρίζες αυτών. Εάν οι ελληνόφωνες μάζες δεν προσπερνούσαν αδιάφορα αυτές τις ρίζες ως προς την εννοιολογική τους δύναμη, μία δύναμη ικανή να ισιώνει την στραβομάρα του ανθρώπου όποτε αυτός παρεκκλίνει της λογικής, σήμερον θα μιλούσαμε για μία άλλη Ελλάδα.
Ένα από τα σημαντικότερα μόρια είναι το πρόθεμα «φυ», όπως λειτουργεί στις ομόριζες λέξεις φύσις, φυσάω, φύλλωμα, ευφυΐα, ιδιοφυΐα, φυτόν, φυσικόν, φυσιολογικόν και πλείστα άλλα λήμματα . Με άξονα το ρήμα «φύω» / «φύομαι», το οποίον σημαίνει ευδοκιμώ, φυτρώνω, ανθίζω κλπ, ευκόλως διακρίνουμε την αναφορά στην πρωτογενή γενεσιουργό δύναμη ενός αενάως αναφυόμενου σύμπαντος.
Ωστόσο, το ουσιαστικό «φύσις» και το ρήμα «φυσάω/φυσώ» μας αναγάγουν στο ίδιο το πνεύμα της δημιουργίας, όπου η λέξις «πνεύμα» παράγεται από το λήμμα «πνοή». Άρα, είτε εμφυσούμε αξίες στα παιδιά μας είτε φυτεύουμε έναν κήπο, είτε εμπνευόμεθα ως ποιητές, κατ’ ουσίαν, ως θεοί και εμείς, " εμφυσώμεν", δημιουργούμε εκ φυσικού πνεύματος. Ως εκ τούτου, κατά ποιητικόν τρόπον τινά, έκαστος ημών είναι μικρόκοσμος της ίδιας δημιουργικής δύναμης που διαμορφώνει το σύμπαν φυόμενο εκ της εμπνεύσεως του πνεύματός του.
Και ενώ λίγοι έχουν κάνει αυτόν τον φιλοσοφικο-γλωσσολογικό συσχετισμό μεταξύ φύσεως, φυσάω και πνοής, άκρως ενδιαφέρον έχει το ότι το ρήμα «φυσάω» είναι ηχοποιητικής προελεύσεως από την πνοή του ανέμου και των εκρήξεων. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η αρχική σημασία της λέξεως «πνεύμα» ήταν «πνοή, άνεμος», όπως έχει επιβιώσει στις λέξεις «αναπνέω» και «πνευστά όργανα». Η αγγλική γλώσσα, δανειζόμενη την λέξη «πνεύμα», χρησιμοποιεί αυτήν την αρχική σημασία για να αναφερθεί στα εργαλεία που λειτουργούν με την ελευθέρωση συμπιεσμένου αέρος ως «pneumatic tools» (πνευματικά εργαλεία), αυτό που εμείς δυστυχώς αποκαλούμε «κομπρεσέρ»...
Αυτή η εννοιολογική πλαστικότητα που διαθέτει η Ελληνική γλώσσα προσδίδει αξίες ως προς την πραγματική φύση των πραγμάτων δυσεύρετες, ή ακόμα ανύπαρκτες, σε άλλες γλώσσες. Δια του προθέματος «φυ-» στην λέξη «φύσις», οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι ο κύριος σκοπός της Μητέρας Φύσεως είναι να εκτονώσει την ενέργειά της ως πνεύμα/πνοή δημιουργίας. Και επειδή το πνεύμα αυτό διέπεται από τους φυσικούς κανόνες της παραγωγής και αναπαραγωγής των ειδών που συγκροτούν την φύση, η Ελληνική γλώσσα έχει συνθέσει την μοναδική λέξη «φυσιολογικόν» για να εκφράσει την κατά φύσιν επιθυμητή κανονικότητα. Δηλαδή, την λογική της φύσεως.
Ως εκ τούτου, η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα που κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ «φυσικού» και «φυσιολογικού».
Παράδειγμα: Ως «φυσική» νοείται η όποιαδήποτε εκδήλωση της φύσεως, αλλά ως «φυσιολογικές» νοούνται μόνον οι φυσικές συνθήκες που εξασφαλίζουν την βιώσιμη, υγιή ανάπτυξη των ζωντανών οργανισμών. Η έκρηξη ηφαιστείων, λόγου χάριν, είναι φυσική εκδήλωση της φύσεως, αλλά «Φυσιολογικόν» βίον ουδείς δύναται διάγει υπό αυτές τις συνθήκες. Και ο καρκίνος είναι φυσικόν φαινόμενον, αλλά μη φυσιολογικόν ως προς την υγεία του ανθρώπου.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτός ο εννοιολογικός διαχωρισμός μεταξύ του φυσικού και φυσιολογικού δεν υφίσταται σε άλλες γλώσσες. Στην αγγλική, φερ’ ειπείν, η έννοια «φυσικό» αποδίδεται με το λατινικής ρίζας «natural» και το «φυσιολογικό» με το επίσης λατινικής ρίζας «normal». Ενώ το natural παράγεται από το λατινικό «natura» (γέννηση) , το “normal” προέρχεται από «norma», ένα εργαλείο που χρησιμοποιούσαν οι επιπλοποιοί ως κανόνα για να κόβουν στο ίδιο μέγεθος τα πόδια των εδράνων… Ως εκ τούτου, ουδεμία σχέση έχει με το τι είναι κατά φύσιν επιθυμητόν, όπως δηλοί η Ελληνική λέξις «φυσιολογικόν».
Και εδώ θα αναρωτηθείτε που θέλω να καταλήξω.
Και θα σας ειπώ: Στο απόλυτο φίλτρο. Η αρχική μορφή της λέξεως “φίλτρον” είναι “φίλητρον” εκ του φιλέω – αγαπώ. Εννοιολογικώς προκύπτει από την διαδικασία διαχωρισμού αυτού ον αγαπούμε από το μη επιθυμητόν, το άχρηστον. Άρα, θέλω να καταλήξω στο μοναδικό φίλτρο που μπορεί να αποσαφηνίσει κάθε απορία ως προς του τί είναι θεμιτόν και επιθυμητόν στους βίους μας, στις κοινωνίες μας και στα περιβάλλοντά μας. Στο μοναδικό φίλτρο δια του οποίου θα πρέπει να εξετάζουμε τις αξίες που θα εμ-φυσή-σουμε στα παιδιά μας.
Και αυτό δεν είναι άλλο από την λογική της φύσεως όπως δηλοί και η λέξις «φυσιολογικόν», η οποία λογική βασίζεται στο ευ-φύειν της ζωής.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το αμφιλεγόμενο θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, ή την θεσμοθέτηση των «χαρούμενων παρελάσεων» με ημίγυμνους άρρενες να φιλιούνται μεταξύ τους επάνω σε άρματα. Εάν παραμερίσουμε τις όποιες προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και εμπάθειες στρέφουσες ανθρώπους υπέρ ή κατά τέτοιων εκδηλώσεων, εξεταζόμενοι τα πράγματα δια της λογικής της φύσεως, ανεξαρτήτως ιδεολογικών πεποιθήσεων, θέλωμεν συμφωνήσειν ότι ζωή ουκ «φύεται» από ομόφυλες συνενώσεις. Επίσης θα συμφωνήσουμε ότι εφόσον οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι απόρροια πληθυσμών προκύπτοντες μόνον από την φυσιολογική συνένωση ετερόφυλων, θα συμφωνήσουμε και ότι οι άγονοι ομόφυλοι θεσμοί, ως αποδεκτή πρόταση για τα παιδιά μας, είναι επιζήμιοι για την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας και συνεπώς του ίδιου του πολιτισμού, εφόσον μόνο το έθος στο φυσιολογικόν καθορίζει το επιθυμητό ήθος ενός πολιτισμού. Το έθος στο μη φυσιολογικόν κατακερματίζει τον πολιτισμόν ως άνευ ήθους, καθιστώντας αυτόν ανήθικον.
Συμπέρασμα: Θεσμοί μη δυνάμενοι εμφυσήσαι «πνοή» τηι βιολογικήι συνεχίσει παρεκκλίνουν της ανάπτυξης σε όλους τους τομείς, είτε πρόκειται περί οικονομίας, είτε περί κοινωνικής ομόνοιας, με ολέθριες συνέπειες στον πολιτισμόν. Άρα, θα πρέπει να απορρίπτονται ως θεσμοί πρότυπα για τα παιδιά μας.
Με αυτό δεν εννοώ ότι θα πρέπει να περιθωριοποιούμε τους ομοφυλόφιλους ως ανθρώπους, εφόσον είναι γνωστόν τοις πάσι ότι πολλοί εξ αυτών χαίρουν ιδιαιτέρας ευαισθησίας και συνεισφέρουν τα μάλα σε πολλούς τομείς. Τουναντίον, θα πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα του καθενός να ασκεί τις κατώτερες ή ανώτερες ερωτικές του επιθυμίες εντός των ορίων του ιδιωτικού του χώρου υπό την προϋπόθεσιν ότι μη φυσιολογικές επιλογές ουκέτι θα παρελαύνονται ως επικροτούμενα παραδείγματα προς μίμησιν.
Ο υγιής πολιτισμός είναι απόρροια φυσιολογικών διαδικασιών επιλογής/απόρριψης. Ούτω, ό,τι δεν είναι φυσιολογικόν θα πρέπει να απορρίπτεται προς αποφυγήν της ανωμαλίας στους κόλπους του.
Και για να μην παρεξηγηθώ, η λέξις «ομαλός» ετυμολογείται από την ρίζα «ομού» που σημαίνει από κοινού, μαζί (όπως κάποτε λέγαμε «ελθέ μεθ’ ομού» = έλα μαζί μου) Δηλώνει ότι τα πράγματα λειτουργούν κατ’ ευχήν όταν υπάρχει αρμονία ανάμεσα σε ανθρώπους και πράγματα. Με την σειρά της, η λέξις «αρμονία» ετυμολογείται από το «αραρίσκω» που σημαίνει συνδέω, κολλάω, εξ ου και συναρμολογώ τους «αρμούς». Και επειδή κατά την λογική της φύσεως τα ομώνυμα απωθούνται και τα ετερώνυμα έλκονται, κατά τον μύθο, ον πολλάκις έχω αναφέρει, η Αρμονία ήτο η θυγατήρ των απόλυτων αντιθέτων των δύο φύλων όπως προσωποποιούνται από τον Άρη και την Αφροδίτη. Θεότητες αντίθετες μεν, συμβατές δε, εφόσον η σφριγηλότητα της αρρενωπότητος πρέπει να σμίξει με την ερωτική τρυφερότητα της θηλυκότητος ίνα γεννηθεί η απόλυτη Αρμονία!
Φίλοι μου, αυτό που ανέκαθεν διαχώριζε τους Έλληνες από τους απολίτιστους ήτο και είναι η ποιότητα σκέψεως που προσδίδει η Ελληνική γλώσσα στους ευφυείς συνανθρώπους μας. Και ναι, για να είσαι Έλληνας προαπαιτούμενο είναι η άριστη γνώση της Ελληνικής. Αλλά μη γελιόμαστε, μπορεί κάποιος να ομιλεί τέλεια Ελληνικά, αλλά εάν δεν αναδιφά τις καθοδηγητικές έννοιες των ετύμων της Ελληνικής, αυτός δεν απέχει από τους βάρβαρους, δηλαδή εκείνους που βαρβαρίζουν με άλλες λαλιές.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαθέτουν την σφαιρική αντίληψη να διακρίνουν τις έννοιες και να κάνουν αναγωγές μεταξύ των σημαινόντων και των σημαινόμενων. Ως εκ τούτου, τα έδρανα της Βουλής, αλλά και των πανεπιστημίων μας, συχνά στελεχώνονται από αρίστους χειριστές της Ελληνικής οι οποίοι, παντελώς ανίκανοι να κάνουν τους συσχετισμούς που θα τους οδηγούσαν στην ορθή βούληση, στην πράξη βαρβαρίζουν.
Υπό την αφηγηματοποιημένη αιγίδα του «προοδευτισμού», τώρα και 40 χρόνια έχουν συνασπιστεί τέτοιου είδους πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι. Ως υποχείρια των επιτηδείων που εξυπηρετούν τα αμφίβολα γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή μας, καλλιεργούν τις παρά φύσιν ιδεοληψίες στα σχολεία μας με ολέθριες συνέπειες στον κοινωνικό ιστό.
Η αποδόμηση του φυσιολογικού μηχανισμού επιλογής/απόρριψης επιτρέπει την νοσηρή συνύπαρξη ασύμβατων με την ομαλότητα στοιχεία, είτε πρόκειται περί αμφιλεγόμενου ήθους, είτε για αμφιλεγόμενες Ελληνοποιήσεις μη συμβατών και παρανόμως εισερχόμενων πληθυσμών.
Ίσως η παρά φύσιν εποχή μας να είναι νομοτελειακή. Ωστόσο, όσοι είναι σφαιρικώς σκεπτόμενοι οφείλουν να ισορροπούν μέσα από το πνευματικό υπερόπλο του πολιτισμένου κόσμου – την Ελληνική γλώσσα.
Όσοι μετέχουν της Ελληνικής παιδείας, λοιπόν, οφείλουν να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων, όπως εγκωμιάστηκε ο πολιτισμός μας από της παγκοσμίας κύρους "New York Times" άρθρο που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1975"
«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.
Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…
Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.
Οι ‘Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.
Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.
Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.
Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.
Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».
Οι καιροί καλούν όσους έχουν παραμείνει Έλληνες να στήσουν ξανά τον άνθρωπο στα πόδια του...
-Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου