Μουσείο. Γύρισα το κεφάλι προς το πλάι, να μη με δει να σκουπίζω τα μάτια μου και συνέχισα να οδηγώ...
Ήταν Κυριακή πρωί, ανέμελη, και ξέγνοιαστη...
Όχι,
δεν ήταν ξέγνοιαστη, αλλιώς το τραγούδι αυτό που έπαιζε στο ραδιόφωνο
δεν θα κατάφερνε να ταράξει κάποιες χορδές ευαισθησίας μου και να
προκαλέσει αυτήν την ανεξέλεγκτη συναισθηματική αντίδραση.
"Τι δακρύζεις;" σκέφτηκα, "ένα τραγούδι της σειράς είναι!" είπα προς τον εαυτό μου...
Πράγματι,
ήταν ένα τραγούδι της σειράς, ομολογουμένως επιτυχημένο και εξέχον στον
καιρό του, που έκανε όμως τον κύκλο του και σχεδόν ξεχάστηκε.
Η αλήθεια πάντως είναι πως στον στίχο του και στην υπέροχη μουσική του, κρυβόταν μια Ελλάδα που πέρασε,
μια Ελλάδα που εγώ νοιώθω τυχερός που την πρόλαβα, και δυστυχώς δεν θα
μπορούσα να προσφέρω την ίδια και στα παιδιά μου... αυτό ήταν που με
στρίμωξε ψυχολογικά, και πυροδότησε την αντίδρασή μου...
Οκ, είχα αυτοκυριαρχηθεί, κατάλαβα τι συνέβαινε, αύξησα την ένταση και συνέχισα να το ακούω δυνατά πλέον...
~~~
Τα παντοτινά, θάλασσες, βουνά
κι ό,τι αγαπώ, μέσα μου κρατώ
τις ακρογιαλιές, σαν τις αγκαλιές
μια Ελλάδα φως, πέτρα κι ουρανός
Όλοι οι καιροί σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα
Μες στους αιώνες τα μάρμαρα ακόμα σκοπούς τραγουδούν
Πάνω στην Κύπρο με δυόσμο μυρίζει το χώμα
Και στις Κυκλάδες με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν
Βράχοι και σπηλιές, σπίτια με αυλές
φύλλα και νερά, λόγια καθαρά
κόσμος τρυφερός, μέγας και μικρός
μια Ελλάδα φως, πέτρα κι ουρανός
Όλοι οι καιροί σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα
Μες στους αιώνες τα μάρμαρα ακόμα σκοπούς τραγουδούν
Πάνω στην Κύπρο με δυόσμο μυρίζει το χώμα
Και στις Κυκλάδες με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν
Η πατρίδα αυτή, μήτρα ποιητή
λύρα τραγουδιού κι αλμυρού φιλιού
κέντημα χρυσό, πάνω σε κισσό
μια Ελλάδα φως, πέτρα κι ουρανός
Όλοι οι καιροί σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα
Μες στους αιώνες τα μάρμαρα ακόμα σκοπούς τραγουδούν
Πάνω στην Κύπρο με δυόσμο μυρίζει το χώμα
Και στις Κυκλάδες με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν
~~~
Η Ελλάδα αυτή πέρασε.
Το
τραγούδι, με τους υπέροχους στίχους της Τασούλας Θωμαΐδου, την μουσική
του αξεπέραστου Yanni και την ταξιδευτική φωνή της Κωνσταντίνας
Κωνσταντίνου, ήταν ένα ευγενές καλλιτεχνικό κράμα, που περιείχε την
μουσική αρμονία και ποιητική ιδιοπροσωπία της Ελλάδος που παρήλθε. Μέσα
στους στίχους του βρισκόταν η Κύπρος της Κωνσταντίνας, το Αιγαίο της
Τασούλας (Μυτιληνιά), και το μουσικό μεγαλείο του Γιάννη που ταξίδευσε
την μουσική ελληνική αρμονία στις άκρες του κόσμου.
Εμπρός
στην καλλιτεχνική ατελείωτη έρημο των ημερών μας, ένα τέτοιο τραγούδι
της τότε "σειράς", ξεχωρίζει σαν σταγονίτσες βροχής, στα δικά μου αυτιά.
Ξεχωρίζει γενικότερα το να μιλάς με στίχους για την Ελλάδα, να
αποδίδεις σε αυτήν, την μεταφυσική αξία που της πρέπει, και όχι την
χυδαία υλική αξία στην οποία αποτιμάται τώρα πια και φυσικά να αναπολείς
την Ελλάδα του '90 πριν ακόμα μεταβληθεί από χώρα σε χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου